vrijdag 28 mei 2010

De tweetaligheid als oplossing : de kloof tussen woorden en daden



Beste kiezers, wil je weten wat ik in het diepste van mijn hart meen ? Wat mij intrigeert, wat ik belangrijk vind ? En wat ik u wil uitleggen. Bekijk en beluister dan mijn video en laat mij weten wat je er van vindt.

1 opmerking:

  1. Tweetaligheid, of het fabeltje van de naïeve ziel.
    Ik heb jarenlang in Brussel gewoond, voordat deze stad verviel tot het Chicago van het Noorden. Ik heb de Franstalige zin tot tweetaligheid aan den lijve ondervonden. Ik woonde in Laken, en ging dagelijks een brood kopen bij een bakker in de buurt. Telkens als het mijn beurt was, kreeg ik als toetje bij mijn bestelling een rauw "pardon?". Na enkele weken koos ik eieren voor mijn geld, en zocht een andere bakker die zich toch nog verwaardigde om een schilfertje Nederlands te spreken.
    Tweede voorbeeld: als ik mijn boodschappen doe in de GB of de Lidl in Geraardsbergen, hoor ik sommige klanten hun afrekening in het Frans vragen. De kassierster schakelt dan automatisch over op het Frans. Op zich niets tegen, want de Vlaming is meertalig. Maar o wee als ik het ongeluk heb om mijn boodschappen te moeten doen in de Aldi van Edingen (op 9 km van mijn deur, 3 km over de taalgrens en in een gemeente met -theoretisch- taalfaciliteiten). De 'pardons?' galmen weer door mijn oren. Mijn conclusie: de tweetaligheid in België, zoals Franstalige dat zien, is als volgt: elke Vlaming moet Nederlands en Frans spreken, en elke Franstalige moet ook Frans spreken. Wat mij betreft: bedankt, maar nee bedankt.

    BeantwoordenVerwijderen